The themes of loneliness and sadness are often recurring in neo-classical music, evoking strong emotions and memories. They can become so intimate and sincere that the listeners can put themselves into the shows of the artist and share such feelings.

In his first full-length album, composer and pianist Gianluca Piacenza decided to keep it minimal. In “The Road To Home” you will only find the beautiful sound of his custom Petrof upright piano. To complement the warm and intimate timbre of the piano recordings, Gianluca decided also to make prominent all the imperfections, such as pedal creaks, slightly detuned hits, breaths and mechanical sounds of the piano. Every track started off as improvisation and then transformed into a cohesive musical journey.

All recorded late at night, “this is a journey into my heart and my deepest emotions.. to capture the magic of loneliness.”

Gianluca Piacenza is an artist who sees beauty in imperfections. His work on this project presents listeners with a uniquely genuine, unprocessed version of his creative expression, complete with the very sound of his fingers hitting the keys, and finished off in the most natural, untainted fashion. The journey that is The Road To Home begins with Dark Light, a piece spanning beyond the nine minute mark, surrounding you entirely in the seemingly free-flowing energy of the artist and his emotional state. There is at first a certain sense of rhythm and familiarity that is maintained within, though later on this evolves into new realms, taking on new emotions, moving from the peaceful and energized to the much more dreamlike and perhaps unreal feeling. It’s an entrancing progression and marks the start of a powerful and deeply human exploration of music through a single instrument.

Momentum offers up a slightly more spacious soundscape, the notes appear tentatively and the experience is less than a minute long, which really provokes a level of consideration in contrast with what preceded it, and with the concept of momentum in itself. A Unified Voice follows, mellow and delicate again, though less spacious feeling – there’s more of a smooth connection between notes here, as well as something of a leaning back and forth between the optimistic and the slightly melancholy (though the latter is brief).

It’s strange. During the day, I usually throw a massive amount of music into my WinAmp (yes, I’m old school), click the shuffle-button and press play. Then, all different kinds of music start playing, from ambient over jazz and post rock to techno, black metal and drum & bass.

However, sometimes I promptly shut WinAmp down, only because somewhere in this building or the one next door, somebody is playing the piano. I don’t know who it is. I mostly don’t know what he or she plays but all sounds must fade away when that instrument resonates through the walls.

It’s almost miraculous how such a big and imposing instrument can express so much solitude. The gentle sound of the hammers on the strings can move almost any person to tears. And that certainly counts for the music Gianluca Piacenza creates. I reviewed his previous record, ‘Dream’ back in 2015 (read (http://www.merchantsofair.com/reviews/gianluca-piacenza-dream) – and ignore the annoying ad, we don’t do that anymore). Now he returns with ‘The Road To Home’, a ten tracks piano album that is too beautiful to ignore.

The album opens with the gloomy track ‘Dark Light’ which immediately sets the tone. The music follows the same path as on ‘Dream’, being slow, lingering pieces of solo piano. A bit romantic, a bit nostalgic and a bit emotional but mostly soothing and dreamy. From then on, the album calmy moves forward, highlighting in the mesmerizing piano-ambient piece ‘Angels’, and obviously a few times more after that.

I’m not sure if there is anything else to say about this album. It’s simply filled with beautiful music, nothing more, nothing less. If you are a fan of the piano and people who have great affinity with that instrument, there is no need to doubt. If you like music by people like Arnalds, Frahm, Schubert and Beethoven, here are some new breathtaking melodies to accompany you through the upcoming spring evenings.

Gianluca Piacenza has constructed an absolutely breathtaking piece of modern classical music with “Childlike Innocence” — the title really says it all. It evokes a level of wistful nostalgia and wonder for the listener, while sporadic bursts of raw emotion struggle to boil to the surface throughout. It takes you on a journey through the past, present, and future, and that is truly beautiful.

At least not on his exquisite new disc The Road to Home. Improvised and then honed for piano – and on one piece a softly recorded string quartet – the Italian pianist and composer has delivered a resonant, expansive collection of works that feel unusually intimate.

Piacenza performs on a Petrof upright, an instrument known for its warm and rich sound. He added “a special ‘double felt’” to soften it further.

That’s not all. In his album notes, Piacenza describes recording “a full world of sounds and noises, wood and mechanical interactions, pedal creaks and fingers tapping the keys, breathes, slightly detuned notes, all captured with pristine analogue gear, printed to tape and then converted to digital as the last step.”

As a result, we hear the instrument as much as the performer. Besides adding a gentle, irregular kind of percussion to the mix, these “imperfections” as he calls them draw us closer to the performance in a manner similar to the one achieved by Benjamin Finger on his lovely Ghost Figures.

But this is more than simply an exercise in recording techniques. Just as Finger’s delivery stirred a sense of brave modernity, Piacenza’s is a study of homespun nostalgia.

Every one of these pieces, from the 59-second “Momentum” to the 12½-minute “Shades of My Life,” is hauntingly beautiful. Had he recorded them more conventionally, and perhaps targeted a more mainstream classical music audience, we would be every bit as enthusiastic about these compositions.

The fact that he’s chosen such a unique approach only adds to the album’s charm. Hard to believe this is his first full-length solo-piano recording.

Gianluca Piacenza is een klassiek geschoolde pianist en componist. Zijn belangstelling gaat niet alleen uit naar oude meesters als Bach en Scarlatti, maar ook naar moderne en meer experimentele componisten als Pärt, Ligeti en Cage. Daarnaast is de Italiaan beïnvloed door de elektronica/ambient-scene, wat goed te horen is op zijn eerste album Dream, verschenen in 2015. Daarop wordt aan het gevoelvolle pianospel van Piacenza live-elektronica gekoppeld.

Drie jaar later is het tijd voor de opvolger, waarop de pianist de elektronica heeft losgelaten. In feite is The Road to Home de eerste echte solopiano-cd van Piacenza, al wordt zijn spel op één stuk begeleid door strijkers. Het is een zéér persoonlijk album geworden. “This is a journey into my heart and my deepest emotions”, aldus de muzikant, en wie de muziek tot zich neemt weet dat daarvan geen woord gelogen is.

The Road to Home is ’s nachts opgenomen om de magie van eenzaamheid te vangen. Hoewel het album bestaat uit elf stukken, in lengte variërend van een minuut tot ruim twaalf minuten, laat het zich het beste integraal beluisteren. Op die manier werkt de eenzaamheid die de muziek daadwerkelijk uitstraalt het best op je in. Piacenza slaagt erin om die sfeer perfect tot uitdrukking te brengen in op klassiek en ambient gestoelde composities met een grote emotionele impact.

Piacenza speelt niet op een vleugel, maar op een Petrof, een rechtopstaande piano die bekendstaat om zijn warme en rijke geluid, intiem en emotievol. Al spelend laat de pianist je toe tot zijn diepste zielenroerselen. Hoewel de muziek volledig instrumentaal is, raakt die je recht in het hart. Als luisteraar ben je dichtbij. Héél dichtbij. Beluistering van het album zou je zelfs kunnen doen terugdeinzen, zo intiem is de sfeer.

Dat komt onder meer omdat Piacenza zijn muziek zo heeft opgenomen, dat iedere bedoelde en onbedoelde bijklank van het instrument te horen is. Dat betekent dat je iedere aanslag van de pianist kunt horen, maar ook het mechanisme van de piano en het kraken van de pedalen. Dat maakt dat iedere gespeelde noot, ook als die opgaat in een melodie of onderdeel uitmaakt van een akkoord, als van het grootste belang en persoonlijk overkomt. Onvolkomenheden zijn niet eruit gefilterd, maar zijn een essentieel onderdeel van de muziek.

De eenzaamheid van de muziek betreft geen desolaatheid. The Road to Home gaat niet over wanhoop, maar ziet meer op een soort bitterzoete melancholie, een licht sombere stemming waarin je heerlijk kunt zwelgen. Piacenza voorkomt dat zijn composities zwaar op de hand worden door melodieën te spelen die ondanks de melancholische stemming ook iets flonkerends hebben, een schittering die een hoopvolle belofte in zich draagt.

De pianist houdt zijn muziek klein en sober. Dat geldt zelfs voor het arrangement voor strijkkwartet dat is te horen in ‘Angels’: subtiel en op beeldende wijze worden de strijkersklanken aangebracht als ondergrond voor het emotievolle pianospel.

Meer dan een uur lang houdt Piacenza je in zijn greep, op fijnzinnige en intimistische wijze. Door de lengte van het album heeft de muziek de tijd om diep op de luisteraar in te werken. The Road to Home is een goudeerlijk, ongepolijst en gevoelig album dat op zeer directe wijze op de emoties speelt. Pure muziek van grote schoonheid.